بوها نسبت به آن چه پیش از این تصور می شد نقش به مراتب مهم تری در زندگی دارند. سلول های قلب، خون، ریه و حتی سلول های دیگر بدن همان گیرنده ها برای سنجش بو را دارند که در بینی وجود دارد. به این ترتیب به عنوان مثال قلب بوی چای تازه دم یا دارچین را می فهمد.
تا به حال تصور بر این بود که بینی به طور انحصاری از گیرنده های بویایی برخوردار است. گیرنده های بویایی بینی بر روی سلول های خاصی در یک بافت ویژه پوششی در داخل حفره بینی قرار دارند.
گیرنده های بویایی در بینی در سلول های خاصی واقع در مخاط اپی تلیوم بویایی قرار دارند. اپیتلیوم بویایی یک بافت ویژه پوششی در داخل حفره و پشت بینی است. گیرنده های بویایی لنگرگاه ترکیبات شیمیایی ای هستند که از راه هوا منتقل می شوند و مسئول رایحه غذا و مواد دیگرند. این مولکول ها به گیرنده ها متصل می شوند و در مغز به عنوان بوهای خاص ثبت می شوند.
اما کشف گیرنده های بویایی در سلول های دیگر غیر بویایی به عنوان یک شگفتی تلقی می شود. سلول های خونی گیرنده های بویایی دارند. همچنین قلب، ریه ها و بسیاری از اندام های غیر بویایی دیگر نیز دارای این گیرنده ها هستند.
علاوه بر این که اعضای دیگر هم می توانند بو کنند، چشم ها هم می توانند طعم ها را ببینند. گاهی اوقات آدم ها طعم غذاها و نوشابه ها را قبل از این که واقعاً آنها را چشیده باشند می بینند. پیش از این تصور می شد که طعم غذا تنها با چشیدن و بوی آنها حس می شود. اما مشخص شده که طعم غذا قسمت هایی از مغز مربوط به چشیدن، بوییدن، لمس و بینایی را درگیر می کند. حتی چشم ها و دیدن چنان نقش قدرتمندی دارد که می تواند زبان و بینی را هم مغلوب کند. به عنوان مثال فرد با دیدن یک غذا مواد شیمیایی و طبیعی آن را می بیند. مجموع همه این سیگنال ها، به علاوه احساسات و تجربیات گذشته ما همچنین تعیین می کند که آیا غذاهای خاصی را دوست داریم یا نه.
